روانکاوان غیر حرفه ای و حتی برخی از روانکاوان مجرب، روانکاوی را روشی برای مداوای نوروزها/Neurosis می دانند. در این روش، مداوای بیمار توسط برملا ساختن یادهای جنسی سرکوب شده و بازتابهای ناشی از آنها صورت می پذیرد. هدف این روانکاوی به معنی قراردادی آن، هدفی کاملا درمانی است، بدین معنی که به بیمار کمک می شود تا رنجی که می برد مجددا همسان سطح رنج های مورد تایید اجتماع بگردد.
به اعتقاد من اینگونه فهم محدود از روانکاوی هرگز نمی تواند معنی حقیقتا عمیق روانکاوی و همچنین مفهوم کشف فروید را ادا کند. ارزش تاریخی فروید تنها در کشف تاثیرات ناشی از تمایلات جنسی سرکوب شده نمی باشد. (هرچند که) این کشف در آن زمان ادعایی جسورانه بود. اما اگر اثر بزرگ فروید تنها این نکته می بود، هرگز نمی توانست تاثیر مؤجزی را که بوجود آمده است به همراه داشته باشد.
فروید با بیان علمی این قضیه که «تفکر و وجود انسان منطبق بر یکدیگرند» دورویی های آن زمان را آشکار ساخت. تئوری وی انتقادی بود. بدین معنی که وی پشت تفکرات آگاه، مقاصد و وجدان های اخلاقی را کاوش نمود و نمایان ساخت که چگونه اینها اغلب چیزی فراتر از اشکال مقاومت های روانی نمی باشند که حقایق موجود را پنهان می دارند.
اگر تئوری فروید به این شکل تعبیر گردد در آن صورت تکامل دادن آن مشکل نخواهد بود. در این صورت در می یابیم، که روانکاوی فراتر از روشی صرفا درمانی است. روانکاوی می تواند راهی به رهایی درونی باشد، به این وسیله که انسان بر دردها و خفای درونش آگاه شود.
منبع: اریک فروم، قسمتی از بخش حذف شده از کتاب داشتن یا بودن