بحثی در باب مدرنیسم و پست مدرنیسم در روان درمانی
ما وارد دنیای پست مدرنی شده ایم که در آن، واقعیت و حقیقت اغلب به صورت نقطه نظرهایی درک می شوند که تاریخ و موقعیت، نه واقعیت های عینی و تغییر ناپذیر آنها را محدود می کنند.
مدرنیست ها به واقعیت عینی اعتقاد دارند و فرض می کنند که می توان آن را از طریق روش علمی مشاهده کرد و به طور منظم شناخت. آنها همچنین باور دارند که واقعیت مستقل از هر گونه اقدامی برای مشاهده کردن آن، وجود دارد. مدرنیست ها معتقدند هنگامی که افراد از هنجارهای عینی خیلی منحرف می شوند، برای مشکل خود در صدد درمان بر می آیند. برای مثال، وقتی درمانجویان به مدت طولانی تر از آنچه فکر می کنند بهنجار است، احساس غم کنند، تصور می کنند که به طور نابهنجاری افسرده هستند. آنها برای اینکه به رفتار «بهنجار» برگردند، جویای درمان می شوند.
پست مدرنیست ها در مقابل، معتقدند که واقعیت ها مستقل از فرایندهای مشاهده ای وجود ندارند. سازه نگری اجتماعی بیان روان شناختی این دیدگاه پست مدرن است. سازه نگری اجتماعی برای واقعیت درمانجو بدون مجادله درباره اینکه آیا دقیق یا عقلانی است، ارزش قایل می شود (گرگن، ۱۹۹۱، ویشار، ۱۹۹۳). از نظر سازه نگرهای اجتماعی، هر گونه آگاهی از واقعیت بر استفاده از زبان استوار است و عمدتاً حاصل موقعیت هایی است که افراد در آن زندگی می کنند. آگاهی ما از واقعیت ها، به صورت اجتماعی ساخته می شود. در صورتی که فرد تغریف خود را از افسردگی بپذیرد، افسرده است. بعد از اینکه تعریف خود از افسردگی پذیرفته شد، به سختی می توان رفتارهای مغایر با این تعریف را تشخیص داد؛ برای مثال، برای کسی که به افسردگی مبتلاست، قبول کردن ارزش خُلق خوب گاه و بیگاه در زندگی اش، دشوار می شود.
منبع: کُری، جرالد. (۲۰۱۳). نظریه و کاربست مشاوره و روان درمانی. ترجمه یحیی سیدمحمدی. تهران: نشر ارسباران
سلام
مباحث زیبایی طرح فرمودین عالی بود
چند کتاب هم در مورد درمان پست مدرن ایمیل بفرمایید
برای درمان خانواده ها با رویکرد شما همان پست مدرن
منتظرارسا لتون هستم