یک قانون نانوشته ولی عمومی وجود دارد که مردان و زنان در بدو آشنایی با هر فرد می توانند موقعیت خود را با آن بسنجند. اجازه دهید اول این فرمول را توضیح دهیم و بعد اشاره ای شود به یکی از تحقیقات جدید که سعی کرده است با در نظر گرفتن جوانب مختلف، به بررسی آن بپردازد و نشان دهد که برای تغییرات اجتماعی دنیای ما کاربرد چندانی ندارد.
به کمک این فرمول ساده ریاضی، زنان و مردان می توانند تشخیص دهند که مسن ترین و جوانترین فردی که می توانند با آنها رابطه ای را شروع کنند چه سن هایی هستند تا نگران ایجاد حس نامطبوع در محیط اجتماعی اطراف شان نباشند. جوانترین سن مورد قبول جامعه برای آشنایی و قرار ملاقات، مساوی با نصف سن به علاوه ۷ می باشد. یعنی فرد ۲۴ ساله می تواند رابطه با یک فرد ۱۹ ساله را غیرعادی نداند. مسن ترین فردی که فرصت آشنایی و علاقه را می توانید بدون برانگیختن احساسات جامعه جدی بگیرید مساوی است با فرمول کم کردن ۷ سال از سن خودتان و دو برابر کردن آن . یعنی اگر ۲۴ ساله هستید اشکالی نخواهد داشت که با یک ۳۴ ساله بیرون بروید.
منطق ریاضی این عرف بسیار مشهور، البته با بالاتر رفتن سن افراد تناسبش را از دست می دهد چون اساساً این محاسبه از قدیم و از طریق سنت و تجربه، فقط برای سنین دوران ازدواج و سن های اطراف آن تنظیم شده است.
تحقیقات تیمی که به سرپرستی Buunk تلاش کرده است صحت علمی این تجربه عمومی را مورد بررسی قرار دهد بعد از جمع آوری اطلاعات از ۲۰۰۰ مرد و زن به این نتیجه رسیده است که جوانترین و مسن ترین فردی که می توانید با آنها رابطه جدی زناشویی پیدا کنید هم برای زنان و مردان بسیار متغیر است و هم دلایل مشخص و جدیدی نیز دارد. مهمترین تفاوت اساسی در انواع متنوع روابط است. قدیم ترها که به مرور زمان، فرمول فوق به یک عرف تبدیل شد رابطه دوستی و تعهد زناشویی غیر رسمی و حتی روابط زودگذر در جامعه یا اصلا نبود یا فقط استثنا بودند. تفاوت بعدی که محققین متوجه آن شدند این است که مردان و زنان در میانسالی ترجیح می دهند با همسن و سال های حوالی خودشان باشند.
در همین تحقیق معلوم شده است که مردان برای ازدواج با جوانتر از خود کمابیش محافظه کارانه عمل می کنند و ترجیح می دهند جوانترین همسر ممکنی که می توانند اختیار کنند چند سالی بزرگتر از عرف مورد قبول باشد. تنها موردی که مردان این فرمول تبدیل به عرف شده را مراعات نمی کنند موقعی است که قصد ازدواج اصل نیست و خیال پردازی و رویای رابطه های زودگذر، مد نظر است. مثلا مرد ۶۰ ساله در فکر و ذکرش به دخترانی نظر دارد که خیلی جوانتر از حدی هستند که جامعه قبول دارد.
به همان نسبت این اعداد و تناسب در سنین بالا برای مردان کاملاً به هم می خورد و فرمول مورد نظر کاربردش را از دست می دهد. بر طبق فرمول، مثلا مرد ۶۰ ساله می بایست به دنبال جفتی باشد که سنش بیشتر از صد سال باشد. ( ۷ سال کم کردن از ۶۰ و بعد ضربدر ۲)
برای زنان نیز این فرمول بر اساس نوع رابطه های که به دنبالش هستند و سن خودشان فرق دارد. برای مثال زن ۳۰ ساله می بایست برای او و جامعه عادی باشد با یک مرد ۲۲ ساله باشد ( نصف ۳۰ به علاوه ۷) ولی عملا زنان ناچارند از جوانترین مردی که می توانند نقشه ازدواج داشته باشند صرفنظر کنند. به همین خاطر زنان حوالی ۳۰ سال که ازدواج را در نظر می گیرند به مردان ۳۵ سال به بالا فکر می کنند. زنان نیز البته بخشی از عرف ناشی از فرمول مورد نظر را زیر پا می گذارند. به عنوان مثال زنان ۳۰ ساله می بایست طبق محاسبه با مردان ۴۶ ساله ( ۳۰ منهای ۷ ضربدر ۲ ) تمایل ازدواج داشته باشند که اینطور نیست و بالاتر از ۴۰ سال را معمولا جدی نمی گیرند.
سعید داورپناه
منبع : https://www.psychologytoday.com/blog/meet-catch-and-keep/201405