ایگو

برای غلبه بر اضطراب و رنجمان باید به این باور برسیم که عشق، جوهره وجودمان است و همه درد و رنجها و علائم روان شناختی مان، از روشهای ایگو برای مبارزه با عشق سرچشمه می گیرند.

دفاع همه توانی و قدرت جادویی، خیال اینکه من دنیا را در دست خود دارم در نوزاد طبیعی، اما در بزرگسالی نوعی واکنش دفاعی بدوی و مخرب است.

آرمانی سازی و بی ارزش سازی دو مکانیسم دفاعی روانی هستند که افراد برای مقابله با اضطراب و تعارضات درونی از آن‌ها استفاده می‌کنند.

جنسی سازی در مراجعی رخ می دهد که میل جنسی خود را به عمل در می آورد؛ این دفاع منش، بخشی از سیستم تخریبگر فرد می شود.

ایگو غیر شخصی است؛ یعنی خود واقعی تان نیست. هسته ایگو از غرور و خودشیفتگی تشکیل شده است و ذاتا خودمحور است.

مکانیزمی درون مغز ما وجود دارد که بدون اجازە ما احساساتمان را می رباید و آنها را در کسری از ثانیه به اضطراب ناهشیار و تنش عصبی تبدیل می کند.

سوپر ایگو را می توان قسمتی از ذهن شخص دانست که مراقب ایگوست، داوری اش می کند، از ایگو انتقاد می کند و مجازاتش می کند؛ و عمدتاً ناهوشیار است.

هارتمن بیش از آن که به تشریح و درمان انحرافات رفتاری در افراد آشفته و مضطرب بپردازند، بیشترین اهمیت را به درک کردن و رشد طبیعی انسان می دهند.

اتو کرنبرگ ایده های نظریه روانکاوی را با نظریات کلاین و دیگر رویکردهای روابط موضوعی تلفیق کرد. وی باور داشت که موضوع، مقدم بر سائق است.

در مدل کرنبرگ، انسان ماهیتی جنسی یا پرخاشگر ندارد، بلکه ذاتا پاسخ دهنده و ارتباط جوست.

دو خط تحول آنا فروید که از اهمیت بیشتری برخوردارند: 1-گذار از وابستگی به استقلال عمل عاطفی و روابط موضوعی بزرگسال 2-گذار از بازی به کار.