ذهن

فروپاشی روانی، می تواند تلاشی واقعی برای سلامتی باشد؛ تلاش بخشی از ذهن‌مان برای تحمیل فرایند رشد، هشیاری و خودتحولی؛ تلاشی برای شروع فرایند خوب شدن، از طریق مرحله‌ دردناک بیمار شدن است.

هدفمندی و جبر گرایی، لذت گرایی در دنیای واقعیت و خیال، فرایندهای ذهنی هیجانی و منطقی، و اجبار به تکرار، مبانی نظم بخشی تجربه های روانی اند.

سازمان روانی انسان، پردازشگر و نظم بخش جریان انرژی و اطلاعات است. ذهن، خود را در بدن و ارتباطات بین شخصی نمایان می کند.

فرافکنی و درون فکنی، الزاماً ماهیت دفاعی ندارند. در فرافکنی، به زندگی مان معنا می بخشیم؛ در درون فکنی، ظرفیت ها و یادگیری هایمان را گسترش می دهیم.

مکانیزمی درون مغز ما وجود دارد که بدون اجازە ما احساساتمان را می رباید و آنها را در کسری از ثانیه به اضطراب ناهشیار و تنش عصبی تبدیل می کند.

در حکومت های دیکتاتوری، مردم تنها به خاطر ترس از پلیس و زندان سکوت می‌کنند و به حرف‌های حاکم سر تکان می‌دهند.

سوپر ایگو را می توان قسمتی از ذهن شخص دانست که مراقب ایگوست، داوری اش می کند، از ایگو انتقاد می کند و مجازاتش می کند؛ و عمدتاً ناهوشیار است.

ذهن آگاهی باعث می شود در لحظه و بدون قضاوت زندگی کنیم و تمرکز خود را بر آنچه در زمان حال در حال وقوع است، بگذاریم.

مغزهای ورزیده، ناخوشی ها و سختی های لحظه ای و موقتی را با تلاش زیاد پشت سر می گذارند و نتیجه زحمت هایشان را خیلی زود می بینند.

درمان چندوجهی بر اساس این ایده است که انسان‌ها موجودات بیولوژیکی هستند که فکر می‌کنند، احساس می‌کنند، عمل می‌کنند، حس می‌کنند، تصور می‌کنند و ارتباط برقرار…

یکی از توانایی های کودک در دوره عملیات عینی(7 تا ۱۱ سالگی)، توانایی درک مفهوم بقاء یا نگهداری ذهنی است.

کسانی که خود را در چرخه کمبودها می یابند، ناگزیر عملکردشان دچار نقصان می شود؛ تمرکزشان پایین می آید، برنامه های بلندمدت جایش را به حل مشکلات مالی می دهد.