وینیکات

وینیکات، خود واقعی را نتیجه‌ یک فرایند مستمر می دانست که ریشه در نخستین رابطه‌ی مادر–نوزاد دارد، در خانواده گسترش می‌یابد و در روان‌درمانی باز آفرینی می‌شود.

از دید توماس آگدن، روانکاوی علم طبیعی نیست. در بهترین حالت علم اجتماعی است و شاید نزدیکتر به تجربه‌ی ادبی یا تجربه‌ای در زبان باشد.

سوپر ایگو را می توان قسمتی از ذهن شخص دانست که مراقب ایگوست، داوری اش می کند، از ایگو انتقاد می کند و مجازاتش می کند؛ و عمدتاً ناهوشیار است.

به عقیده وینیکات مفهوم خود در انزوا شکل نمی‌گیرد، بلکه در روابط ما ابتدا با پدر و مادر و سپس با بقیه اعضای جامعه بوجود می‌آید. این شکل‌گیری تا بزرگسالی ادامه…

خود کاذب مانند ماسکی است که افرادی که درمان نشده اند یا در اوایل زندگی، عشق و محبت کافی دریافت نکرده اند، به صورت می زنند.

اوتو کرنبرگ، انتقال متقابل را به‌طورکلی برای همه احساساتی که درمانگر در مورد مراجع خودش تجربه می‌کند، مطرح کرد. وی سه نوع انتقال متقابل را پیشنهاد می کند

افرادي که در این دوران، نقشی براي خودشان می یابند و مسئولیتی را به عهده می گیرند یا افرادي که اندوه و اضطراب خود را به خلق چیزي جدید مبدل می سازند، تعادلی…

به عقیده وینیکات، یافتن خود حقیقی تنها از طریق خلاقیت امکان پذیر است. خیلی بیچاره خواهیم بود، اگر قرار باشد فقط انسان هایی عاقل باشیم.

بر طبق نظریه‌ی کلاینی، پرخاشگری مترادف با حسادت، نفرت و سادیسم است، که تمام آن‌ها مظاهر غریزه‌ی مرگ هستند.

ظرفیت تنهایی، به افرادی اشاره می کند که به دلایل مختلف می توانند تنهایی را تحمل کنند، و این موضوع نشان دهنده سلامت روان آنهاست.

زیستن با شور و شوق، نوعی توانایی ست که فرد احتمالاً می‌تواند آن را به دست بیاورد حتی وقتی که از مادر خود دریافت نکرده باشد.

در نظریه فیربرن، لیبیدو در وهله اول در جستجوی ارتباط است و پرخاشگری به عنوان واکنشی ثانوی در پاسخ به سرخوردگی های ارتباطی بروز می کند.

نظریه پردازان روابط شی، بیشتر بر عشق و نفرت، خود مختاري و وابستگی، در رشد و تحول خود متمرکزند.