مدیر وب سایت

سلام آقای مقدم
آفرین به همت والای شما .
به جوان هموطن ومصممی مثل شما افتخار میکنم.
قطعا با این خدمت عام المنفعه مورد لطف الهی هستید وشاهد رشد وپیشرفت شما خواهیم بود.
موفق وسلامت باشید.

با سلام و احترام فراوان
ضمن تشکر از وبلاگ خوبی که دارید لطفا میخواستم یه کمکی به من بکنید.
من دانشجوی ارشد مشاوره هستم . دنبال نمونه عملی مشاوره خانواده درمانی از دید گاه ساختاری مینو چین و نمونه عملی مشاوره خانواده درمانی از دیدگاه راهبردی ها هستم لطفا اگر می توانید مرا یاری رسانید .
بسیار سپاسگزار خواهم بود اگر در مدت زمان کوتاهی جوابم را میل فرمایید
قبلا از همکاری شما کمال تشکر را دارم.

مقدمه‌ای بر انقلاب لاکانی
نویسنده: شهریار وقفی‌پور

لاکان می‌توانست روان‌کاوی فرویدی را مضاعف سازد، آن هم نه به مفهومی استعلایی یعنی پروراندنِ فانتزیِ فراروان‌کاوی. لاکان از همان نخست، صراحتاً این اصل را اعلام کرده بود که «هیچ‌گونه فرازبانی وجود ندارد» که در روان‌کاوی و در سطح دیگری و سوژه، چنین صورت‌بندی می‌یابد: «برای دیگریِ بزرگی هیچ دیگری بزرگی نیست» یا «ضمیر ناخودآگاه ناخودآگاه ندارد» یا «روانکاوی (تجربه‌ی نامتقارنِ ناخودآگاه توسط روان‌کاو و آنالیزان یا همان به مواجهه رسیدنِ آنالیزان با ابژه‌ی میلش) بدونِ فعال شدنِ ناخودآگاهِ روانکاو وجود ندارد» که نتیجه‌ی منطقی‌اش این است که «روانکاو نمی‌تواند خودش را روانکاوی کند» یا «خودروانکاوی شیادیِ غیرنهادی است»؛ به عبارتِ دیگر، روان‌کاو نمی‌تواند خودش را خارج از تأثرات میلِ آنالیزان نگه دارد و در عین حال به اخلاق روان‌کاوی هم متعهد بماند. روان‌کاو شریکِ سمپتوم آنالیزان می‌شود که ناخودآگاه باز می‌شود (حتی می‌توان گفت ناخودآگاه فقط در دفتر روان‌کاو وجود دارد. ناخودآگاه مثل طبقه‌ی اجتماعی مارکس وجود ندارد، اما تأثیرات و اثر آن‌ها همیشه هست. هیچ صورت‌بندی اجتماعی خارج از ناخودآگاه نیست، اما خود ناخودآگاه را نمی‌توان در جایی پیدا کرد یا بر آن انگشت نهاد؛ برای همین است که مارکس و فروید را نمی‌توان پشت سر نهاد، مگر به شرط نابودی مدرنیته. از این منظر، نه تنها دکارت و هایدگر، بلکه لاکان و نیچه و هگل نیز باید با نگاه مارکس و فروید بازنگری شوند).

از همین رو، لاکان عملکرد روانکاوی را چنین تعریف می‌کند: فعال نگه داشتن ناخودآگاه … که مستلزمِ بیش از بیرونی‌ساختنِ کنش‌به‌کنشِ صورت‌بندی‌های زنجیره‌ی دلالت (یعنی رویا، لطیفه یا طنز، کنش‌پریشی یا گاف دادن و در نهایت، سمپتوم) و میدان دادن به برون‌سازیِ درونی‌ترین کارگزارانِ روانیِ آنالیزان، یا به عبارت دیگر، خلق و ایجادِ شرایطی برای سوژه تا با خودش بیگانه گردد. بی‌تردید، روان‌کاوی باید انفصالی رادیکال را تدارک ببیند، حرمانی اساسی که به سامان‌دهیِ مجددِ واقعیتِ روانیِ سوژه بیانجامد. هدف روانکاوی تدارک چنین «تبعید»ی است، نه ایجاد دگرگونی‌هایی که تصویری از احیا یا شفا (recovery) در آنالیزان را برای زوجِ آنالیزان//روان‌کاو ایجاد کند. لاکان این تبعید را رویارویی می‌خواند، نوعی مواجهه با «دورونی‌«ترین (the most ex-timate) موجود با هستی خویش (درونی‌ترین جزئی که از بیرون می‌آید) که بیگانگی‌اش را پنهان نمی‌دارد.

اگر بخواهیم در پارادایم فرویدی، از اصطلاحات خاص لاکان، مثلاً گره، استفاده کنیم، روانکاوی مشتمل است بر باز کردنِ گره میلِ روان‌نژند و دوباره گره زدنش در صفحه‌ی دیگری بزرگ یا همان اقتصادِ میل. همچنین می‌توان گفت روان‌کاوی واسازیِ (deconstruction) میلِ سوژه است به مفهوم درست آن، یعنی هم تخریب (destruction) و هم بازسازی (reconstruction)؛ اما از آن‌جا که این بازسازی تکرار همان سوژه‌ی قبلی نیست، همچنین هر کنشی یک تکرار است، استفاده از پسوندِ re- هیچ ضرورتی ندارد، همان construction کفایت می‌کند. اما این به شرطی خواهد بود که روان‌کاوی به همان تکنیک درمانِ کلامی (talking cure) تقلیل داده شود؛ حال آن که می‌توان روان‌کاوی را در سطحِ نوشتار نیز دنبال کرد؛ نه تنها می‌توان، بلکه ضرورتاً باید چنین کرد. پیامد ورود به نوشتار برای روان‌کاوی به صورتِ آن چیزی ظاهر می‌شود که ژاک‌آلن میلر، کلینیکِ هذیان (clinic of delusion) می‌نامد که در واقع، اگر در روان‌کاوی فرویدی، ترکیب کلینیک و نظریه یا تجربه‌ی روان‌کاوی با الگو یا در پارادایم سوژه‌ی روان‌نژند پیکربندی می‌شود؛ در این حالت، چهارچوب پارادایم را سوژه‌ی روان‌پریش فراهم می‌آورد که می‌توان متصور شد اگر دلوز یک لاکانی تمام‌عیار می‌بود، شقاق‌کاوی (schizoanalysis) نامِ خاص این روان‌کاوی می‌بود. خود لاکان نیز محصول اصلی نوشتن را نام خاص می‌دانست و چنان که در سمینار بیست‌وسوم، جویس به مثابه سمپتوم، نشان می‌دهد، سنتوم آن سمپتومی است که مفهوم یا صدقیت مفهومی (sense) و معنا (meaning) از آن کسر شده باشد؛ سنتوم یعنی سمپتوم منهای پیامش است یا به کلامی دیگر، سنتوم صرف مادیتِ سمپتوم است یا مادیتی است که به جای سوراخِ گره بارومی می‌نشیند. سنتوم آن تکه‌ای از امر واقعی است که مانعِ ازهم‌پاشیدگی سوژه می‌شود و نظام نمادین و نظام خیالی را به امر واقعی متصل نگه می‌دارد. سنتوم در سوژه‌ی روان‌نژند حرفی است که نام‌پدر را می‌نویسد و به شکل یک تیک بی‌معنا یا رفتاری کور و چکیده‌نگاری‌شده ظاهر می‌شود: سنتوم هسته‌ی سخت و نابِ کیف شخصی سوژه است: سنتوم آن امر شخصی‌یی است که شرطِ سنتزِ امر کلی و امر خاص است.

ضرورتِ وجود سنتوم از همان حکمِ «فرازبان وجود ندارد» استنتاج می‌شود، از حکمی که لاکان آن را به شکل «تقارن یا رابطه‌ی جنسی وجود ندارد» می‌نویسد. وقتی فرازبانی وجود نداشته باشد، چطور می‌شود چنین حکمی را صادق شمرد؟ یا رابطه‌ی میان چیزها و کلمات، یا ابژه‌ها و دال‌ها، یا مصداق‌ها و مفاهیم، را چطور می‌توان بدون ظهور ناسازه تعریف کرد، بدون آن که مجموعه‌ی شامل تمامی امور دوم زیرمجموعه‌ی مجموعه‌ی شامل تمامی امور اول باشد (چطور می‌شود دال‌ها تمامی ابژه‌ها را پوشش دهند). سطح اول تمام دال‌هایی است که متناظر با ابژه‌ای هستند، سطح دوم دالی است که بر خودِ ابژه‌ی دال دلالت می‌کند (متناظر است)؛ و در نهایت سطح سومی نیز باید باشد که دالی است متناظر با خود این رابطه. سطح اول متناظر است با سطح اعیان، سطح دوم با زبان و سطح سوم روابط. رابطه اگر چه خود یک کلمه است، رابطه‌ها موجودیتی دارند هم سوای اعیان و هم سوای زبان. اگر چه کلیت وجود یا هر آنچه را هستی دارد، این سه سطح پوشش می‌دهند، بدونِ نیستی کلیت یا وجودی نبود؛ با این همه، نیستی نه یک رابطه است، نه یک عین و نه جزئی از زبان، بلکه سوراخی است در عالم و در عین حال، در هر یک از این سه خم: نیستی به طور هم‌زمان، هم فقدان هستی است، هم فقدان رابطه، هم فقدان عین و هم فقدان زبان. وجود نه تنها هستی‌اش را مدیون نیستی است، چنان که رابطه، اعیان و زبان نیز هر کدام استوارند به فقدانی اولیه؛ انسجام وجود یا گرد آمدن و ماندن این خم‌ها مستلزم نیستی است که به شکلی ناسازه‌گون هم در وجود است و هم فاقد هستی. نیستی نه خارج زبان جایی دارد و نه در آن جای می‌گیرد، بلکه در فواصل و چین‌خوردگی‌های زبان (در سکوت میان کلمات، در وقفه‌های جریانِ کلام)، در شکاف میان «است» و «هست»، در شکاف میان «داشتن» و «نداشتن» پیدا و ناپدید می‌شود. از این منظر، می‌توان گفت سوژه نیز از منزلتی چون منزلت نیستی برخوردار است چرا که در عالَمِ سوژه نیز همواره سوژه پیدا و ناپدید می‌شود: فورت … دا. این پیدا و ناپدید شدنِ ابژه a ناپدید شدن سوژه هم هست.

با توجه به جایگاه استثنایی نیستی است که هر نظریه‌ی معطوف به کل یا چارچوب هر علمی برساخته می‌شود؛ البته باید به تفاوت میان «نیستی» (the nothing) و خلأ (void) توجه داشت، چرا که خلأ فضایی را اشغال می‌کند، حال آن که نیستی صرفِ چین‌خوردگی یا انحنایی در فضا است. این تفاوت در ریاضیات، با تفاوت میانِ مجموعه‌ی تهی (Ø) و مجموعه‌ی خالی ({Ø}) بازنمایی می‌شود. در سطح زبانی نیز بی‌توجهی به این تفاوت وجودشناختی یا انتولوژیک، به مغالطه‌ای (fallacy) منجر می‌شود چون مغالطه‌ی پارادوکس راسل که مبتنی است بر تناظر ناسازه‌ی مشهور به ناسازه‌ی دروغگو با ناسازه‌ی مجموعه‌های خودمرجع که ناظر است به حکم به بی‌تصمیمی یا تعین‌ناپذیریِ صدق و کذب جمله‌ی «من دروغ می‌گویم». لاکان در آشکار ساختن مغالطه‌ی پارادوکس راسل به موضوعی روزمره اشاره می‌کند، به این که می‌توان به راحتی این جمله را گفت، چنان که شاید هر کسی، به کرات و بارها و بارها آن را بشنود و علاوه بر آن که معنایش را در می‌یابد، چه بسا به راحتی هم صدق و کذبش را مشخص سازد. مغالطه‌ی راسل از عدم توجه به تفاوت میان سوژه‌ی گفته (در دستور زبان فارسی، نهادِ گزاره) و سوژه‌ی گفتن برمی‌آید. سوژه‌ای که روان‌کاوی با آن سروکار دارد، در شکاف میان این دو پدید و ناپدید می‌شود، هر چند که سوژه‌ی ناخودآگاه همیشه سوژه‌ی گفتن است. به عبارتی، روانکاوی فرویدی (از جمله‌لاکان فرویدی، لاکان تحریرات و لاکان سمینارهای یک تا شانزده)‌ با سوژه‌ی ناخودآگاه درگیر است، حال آن که سوژه‌ی روانکاوی مشخصاً لاکانی سوژه‌ی ناخودآگاه به مثابه نوشتار است و در کلینیکِ آن، روانکاو کسی است که خواندنِ ناخودآگاه را بلد باشد. چنان که ژاک‌آلن میلر در بحث ابتداییِ مفهومِ پیشنهادی بحث برای سمینار سالانه‌ی لاکانی‌ها در ۲۰۱۲ می‌گوید، «خواندن ناخودآگاه» آن نقطه‌ای است که ورای کلینیکِ روان‌کاویِ فروید و تکنیکِ «کلام‌درمانی» (talking-cure) است. روان‌کاو فرویدی روان‌کاوی است که بلد است به کلام ناخودآگاه گوش سپارد، آن را بشنود و بخواند، یعنی تفسیرش کند؛ به همین دلیل کلینیک فرویدی مبتنی بر معنا است؛ به همین دلیل هم از اصول کلینیک فرویدی، محال بودنِ روانکاویِ اوتیسم است؛ اگر چه بعد از فروید، تلاش‌هایی صورت گرفته که می‌توان آن را به گذر از این ناممکنی و محالیت تفسیر کرد، این که ابتدا سمپتومی ساخته شود، بیمار با سمپتوم یا بدنی به عالم نمادین دوخته شود: بیمار روان‌پریش به آنالیزانِ روان‌نژند تبدیل می‌یابد و آن هنگام کلینیک شرایط کارکردش فراهم است. از بحث در بابِ عملی بودنِ چنین استراتژی‌یی می‌گذریم، چرا که درستی‌اش اثبات شده است: نمونه‌های قابل‌توجهی از کار کردنِ این استراتژی گزارش شده است و بر «پاس کردن» (passé) آن گواهی شده است (to witness). لیکن مسأله در این است که خودِ این فرایند، یعنی گواهی بر «پاس کردن» رویه‌ای است که از «ورای معنا»، توسط لاکان، اضافه شده است. این فرایند با «باقی‌مانده» سروکار دارد، با تکه‌ای از امر واقعی که «گواه» سوژه‌ای است که روانکاوی‌اش به پایان رسیده، خواستارِ ورود به نهاد و گرفتنِ نامی از آن است. این‌جا است که دانش ناخودآگاه نام می‌گیرد و نهادِ روان‌کاوی زجر کشیدن و کیف مانده در دفتر روان‌کاو را به نهاد می‌برد.

برای فهم مصادره‌ی کیفِ باقی‌مانده باید به تحلیل‌های وبر از نهاد مدرن و تفاوتِ ریشه‌ای آن با نهادهای سنتی توسل جست. وقتی آنالیزان و آنالیست یا روان‌کاو سمپتومی را شکل می‌دهند که پایه‌ی تجربه‌ی ناخودآگاه‌شان می‌شود: دفتر روان‌کاو مطبِ درمان نیست، بلکه مکانِ ناخودآگاهِ هر آنالیزان با روان‌کاو است. روان‌کاو از آن رو در فرمول‌های لاکان جایگاه ابژه را اشغال می‌کند که در واقع نیز چیزی جز ابژه یا اثاثی در مکان ناخودآگاه نیست. تفاوتِ گفتار روان‌کاوی با باقی گفتارها در مقام پیوندی اجتماعی در آن است که تنها گفتاری است که در آن، عامل نه سوژه‌ی (ناخودآگاه) یا S خط‌خورده، نه دانش (ولو ناخودآگاه) یا S با ایندکس ۲، و نه دال اعظم یا S با ایندکس ۱، بلکه خود ابژه یا a است.

سلام خسته نباشین.مطالبتون عالیه و واقعا در هیچ سایت دیگه ای انقدر کامل نیست.من برای پروژه ی دانشگاه می خواستم و کپی نمیشه . با کروم هم نمیشه.لطفا راهنمایی کنید .ممنون.

سلام محمدی هستم دکتری روانشناسی و مدرس فناوری اطلاعات می توانید دز زمینه آزمونهای روانشناسی و مطالب روانشناسی مجوز نشر دیجیتال بگیرید و به این صورت در آمد زایی داشته باشید موفق باشید

سلام و عرض ادب
بنده دانشجوی رشته راهنمایی و مشاوره هستم
استادمون برای دوره کارورزی از ما خواسته که پنج نوع بیمار رو مورد ارزشیابی و درمان قرار بدیم و حالاا و نوع رویکرد رو براشون گزارش کنیم
با وجود شرایط فعلی و اینکه ما دانشجو هستیم کسی حرف هامون رو جدی نمیگیره
میخواستم اگه میشه لطفا اگه چنین موردایی با هر رویکردی داشتید بهمون گزارش کنید تا ما بتونیم در موردش تحقیقات گسترده تری کنیم
با سپاس فراوان
لطفا اگه قصد کمک داشتید به ایمیل بنده پیام کنید

درود
تستهای تشخیصی اختلال بیش فعالی کمبود توجه رو نداشتین
ممنون میشم بزارین تو سایت تون

سلام آقای نوربخش
ممنونم ازین سایت و اطلاعات جامع و خوبتون
دانشجوی روانشناسی هستم و از مطالبتون عینا در تحقیقم استفاده کردم
بدینوسیله رضایت میخواهم، امید که راضی باشین
با آرزوی موفقیت وسلامت برایتان
سپاس

سلام استاد L3 و F۷ و K13 در تست ۳۷۰ سوالی به چه معناست و آیا نتیجه خوبه خیلی لطف میکنید توضیع دهید

سلام ممنونم بابت تمام مباحث شما
موفق باشین جناب دکتر عزیز

آیا مابقی فصل های کتاب هالجین رو هم دارید ؟چون سرچ کردم و متاسفانه نتونستم پیدا کنم،کتاب بسیار گنگ بود

عرض سلام و خسته نباشید خدمت دست اندر کاران سایت خوب دانشنامه روانشناسی مردمی
سؤالی که بنده دارم این است که، آیا می توان در نظریه بوم شناسی، دو سطح مزوسیستم و ویژگی های اصلی جامعه را با هم قاطی کرد یا به عبارتی این دو سطح را با هم یکی گرفت؟
اگر جواب مثبت هستش امکانش هست با منبع بهم بگید چون من از این نظریه برای رساله ی دکترام دارم استفاده می کنم
ممنون، تشکر

بسیار عالی

با سلام جناب آقای نوربخش چطور باید هزینه تحلیل آزمون۵۷۶سوالی mmpi را پرداخت کرد؟برای من خیلی مهم خودم را بشناسم با کسب رتبه تک رقمی کنکور دکترا ولی سالهاست از زندگیم ناامیدم افسرده شدم دنبال راهی میگردم به این افسردگی پایان بدهم لطفا شرایطم را درک کنید.با سپاس