روابط موضوعی

نظریه روابط اُبژه، به طور کلی به بررسی رابطه بین افراد واقعی بیرونی و تصاویر درونی‌شده از آن‌ها و تأثیر این بقایای روانی بر کارکرد روان می‌پردازد. این نظریه نشان‌دهنده یک تغییر پارادایم در روانکاوی است که از تمرکز بر تعارضات درون‌روانی و سائق‌های جنسی و پرخاشگری به سمت دیدگاهی مبتنی بر تجربه، با تأکید بر تجربه فرد از بودن با دیگران، حرکت کرده است.
مفروضات اصلی این نظریه‌ها شامل ریشه‌های پیشا ادیپی آسیب‌شناسی، تکرار الگوهای اولیه روابط در طول زندگی و استفاده از رابطه درمانی به عنوان پنجره‌ای به سوی این الگوها است. نظریه‌های روابط اُبژه به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

• نظریه‌های «سخت» (کلاین، فیربرن، کرنبرگ) که بر نفرت و تخریب تمرکز دارند
• نظریه‌های «نرم» (بالینت، وینیکات، کوهات) که به عشق و رشد می‌پردازند.