ترومای کودکی

تعارضات، موتور حرکت رشد کودک‌اند. بعضی از آنها حل می‌شوند و باعث بلوغ روانی می‌گردند، بعضی دیگر حل‌ناپذیرند و به‌عنوان تنش‌های پایدار در شخصیت باقی می‌مانند.

مغز شبکه پهناوری از بخش های در هم تنیده است که برای کمک به بقا و رشد ما سازمان دهی شده است.

ترومای دلبستگی حل نشده دوران کودکی، اغلب در روابط بزرگسالی ما به صورت پیوند آسیب‌زا و اجبار به تکرار ناخودآگاه زخم‌های حل‌نشده‌مان ظاهر می‌شود.

اختلال دلبستگی واکنشی در صورتی بوجود می آید که نیازهای اولیه کودک برآورده نشوند و کودک نتواند ارتباطات عاطفی و سرشار از حمایت را با دیگران ایجاد نماید

هویت فرد در نتیجه‌ ترومای رشدی آسیب می‌بیند، زیرا در این حالت آنچه در اولویت قرار می‌گیرد، تلاش برای بقاست.

عارضه‌های روانی اعم از اضطراب و افسردگی و دیگر ناخوشی‌های عصبی زمانه ما پدیده‌ هایی صرفا زیستی و روان شناختی نیستند بلکه پدیده‌ هایی سیاسی هم هستند.

این سریال به ما می گوید، از روبه‌رو شدن با واقعیت‌های زندگی، از هوشیار بودن و تحمل دردها نترسیم. پناه بردن به هر نوع اعتیاد برای رسیدن به بی‌حسی، دیگر بس است

فروید در سال 1926 در مقاله ای با عنوان بازداری و اضطراب، بیان می کند که اضطراب نشانه خطر برای ایگو و هشداری برای وقوع تروماست.

نشانه مهم تروما دیدگی، ترس است. افراد آسیب‌دیده بیش از هر چیز دیگری وحشت‌ زده‌اند. غلبه بر تروما، سال‌ها طول می‌کشد.