بنزودیازپین‌ها در دسته داروهای ضداضطراب و درمان بی‌خوابی قرار دارند. داروهای رخوت‌زا آن دسته از داروها هستند که اضطراب را در طول روز کاهش داده، برآشفتگی مفرط را تعدیل کرده و در مجموع بیمار را آرام می‌کند. داروی خواب‌آور آنست که موجب خواب‌آلودگی شود و شروع و حفظ خواب را تسهیل کند. بنزودیازپین‌ها کلا در مقادیر بالا خواب‌آور و در مقادیر پایین اضطراب‌زا و رخوت‌زا هستند. بنزودیازپین‌ها در درمان اضطراب و سراسیمگی، داروهای انتخاب اول هستند. به این دلیل خطر وابستگی دائمی این داروها باید به دقت کنترل شود. بنزودیازپین‌ها علاوه بر اثراتی که از طریق CNS بر روی خواب و اضطراب دارند، ضد صرع‌های خوبی نیز هستند.
عمده کاربردهای بالینی بنزودیازپین‌ها اختلال اضطراب فراگیر، اختلال سازگاری به صورت اضطراب و اختلال پانیک و جمعیت هراسی می‌باشد. آلپرازولام در درمان اضطراب همراه با افسردگی به کار می‌رود. آلپرازولام تنها بنزودیازپینی است که به اندازه داروهای سه حلقه‌ای اثرات ضدافسردگی دارد. آلپرازولام و کلونازپام در درمان اختلال پانیک به همراه آگرو فوبیا و فوبی اجتماعی موثرند. در درمان اختلال وسواسی- اجباری، استرس پس از آسیب و اختلال دو قطبی نوع یک، استفاده از بنزودیازپین‌ها موثر است.
شایع‌ترین عارضه بنزودیازپین‌ها خواب‌آلودگی می‌باشد. عمده‌ترین نگرانی که درباره مصرف طولانی مدت بنزودیازپین‌ها وجود دارد؛ بروز وابستگی به آنهاست. قطع مصرف این داروها نه تنها موجب عود و برگشت بیماری می‌شود بلکه تشدید علایم ترک را به دنبال خواهد داشت.
جدی‌ترین و شایع‌ترین تداخل آگونیست‌های گیرنده بنزودیازپین، رخوت‌زایی مفرط و ضعف تنفسی ناشی از مصرف بنزودیازپین‌ها، زولپیدم یا زالپلون همراه با سایر تضعیف‌کننده‌های CNS مثل الکل، باربیتورات‌ها، داروهای سه و چهار حلقه‌ای، آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین، مواد شبه افیونی و آنتی‌هیستامین‌ها است. تجویز همزمان این داروها و کلوزاپین میتواند منجر به دلیریوم شود. شایع‌ترین ترکیب‌های دارویی با بنزودیازپین‌ها آنتی‌سایکوتیک‌ها و ضدافسردگی‌ها هستند.
|
منبع : خلاصه روانپزشکی کاپلان و سادوک(جلد سوم) / ویراست ۲۰۰۷ / ترجمه فرزین رضاعی / نشر ارجمند