روانشناسی خود

نظریه های روان تحلیلی، شاخه‌های مختلفی از دیدگاه روان‌کاوی هستند که بر اساس تجربه بالینی و پژوهش‌های نظری، توسط پیروان فروید گسترش یافته‌اند.

یک نظریه خوب، نظریه ای است که تغییر در یک بخش آن به ناهمخوانی در کل نظریه منجر شود. این موضوعی است که در نظریه روابط ابژه و روانشناسی خود در تقابل با مدل کلاسیک…

بر اساس نظریه روابط ابژه، نحوه ارتباط مادر و کودک نقش مهمی در روند رشد کودک دارد. اگر مادر به اندازه کافی خوب باشد، کودک قادر به رشد خود(Self) است.

نظریه روابط موضوعی، بر روابط ما با دیگران متمرکز است. بر اساس این نظریه، مهارت های ارتباطی ما به شدت در روابط اولیه ما با والدین به خصوص مادرمان، ریشه دارد.

خود را می‌توان سازمان فراگیری دانست که همه عوامل روانی از جمله من را در سطح مفهوم بالاتری یکپارچه می‌کند. ایگو، کارکردهای فراوانی دارد.

خود، به معنی کلی دنیای درونی و بیرونی فرد است. چنانچه خود در فرایند رشد تایید دیگران را به اندازه کافی دریافت نکند، از طریق فانتزی این نیاز را تامین می کند

فرد معتاد از واقعیت به دنیای خیال واپس روی(Regression) می کند و این واپس روی تا مرحله دهانی ادامه می یابد.