معنای زندگی

ناخودآگاه متعالی به این معناست که انسان همیشه(حتی در سطح ناخودآگاه) در ارتباطی آگاهانه با تعالی قرار دارد. رابطه ناخودآگاه انسان با خدا، شخصی است.

انسان نمی‌تواند طولانی مدت با احساس پوچی سر کند، اگر به سوی چیزی رشد نکند، استعدادهای فروخورده‌اش به ناخوشی، نومیدی و در نهایت فعالیت‌های ویران‌گر تبدیل می‌شود.

کوباسا، سرسختی روانشناختی را مجموعه ای از باورها در مورد خود و جهان تعریف می کند که از سه مؤلفه تعهد، کنترل و مبارزه جویی(چالش) تشکیل یافته است.

انسان گرایی فرگشتی اذعان می‌کند که آدمیان مانند دیگر جانداران با این استعداد طبیعی زاده می‌شوند که لذت خود را افزایش دهند و از رنج خود بکاهند.

این تحقیق به ما نشان می دهد، که تنها افرادی خوشبخت هستند که در روابط امن و مطمئنی با خانواده، دوستان و جامعه هستند.

خوش بینی بـه یک انتظار تعمیم یافته، اشـاره دارد کـه فـرد بـر اسـاس آن احسـاس مـی کنـد هنگـام رویاروي با مشکلات نتایج خوشایند رخ می دهد.

به نظر فرانکل، روان نژندی اضطراب، بر اضطراب وجودی، یعنی زخم دیدن وجدان مبتنی است.

آموزه معنا درمانی این است که این ما نیستیم که از زندگی می پرسیم، چرا؟ بلکه این زندگی است که از ما می پرسد و معنای لحظه ها را از ما می خواهد.

درمان وجودی نوعی روش فلسفی بر درمان است و بر این باور عمل می‌کند که کشمکش درونی یک فرد ناشی از مواجه وی با مفروضات مسلم هستی است.

دو واژه‌ رنج و درد هم در گفتار و هم در نوشتار غالبا به جای یکدیگر به کار می‌روند؛ اما حقیقت اینست که این دو مفهوم یکسان نیستند.

اگر عزت نفس در زندگی نداشته باشیم، نمی تونیم یک رابطه یا زندگی بهتر را تجربه کنیم. بدون عزت‌نفس نمی توان ارزش واقعی و معنای زندگی را فهمید

معنا درمانی نه آموزش ‏است نه نصحيت کردن. معنا درماني استدلال منطقي نيست و از توصيه ‏اخلاقي فاصله زياد دارد.

انسان در نهایت زمانی می تواند خود را متحول کند که یک معنا را در زندگی خود تحقق بخشد.