رضایت از زندگی یک مفهوم ذهنی و منحصر به فرد برای هر انسان است که جزء اساسی بهزیستی ذهنی را تشکیل می‌دهد و عمومأ به ارزیابی‌های شناختی یک فرد از زندگی خود اشاره دارد. این مفهوم شامل یک ارزیابی کلی از زندگی بوده و فرایندی مبتنی بر قضاوت فردی است. در این روند، مقایسه‌ای بین ملاک‌های فرضی شخص با زندگی واقعی‌اش صورت گرفته و هر چه واقعیت زندگی با این ملاک‌های فرضی نزدیک به هم باشند، فرد احساس رضایت بیشتری از زندگی می‌کند (دلاهایج، گیلارد و وان دام ، ۲۰۱۰).

اگر چه رضایت از زندگی ، در احساس هر فرد نسبت به عملکرد و شرایط زندگی خودش خلاصه می شود، اما فاکتور های زیر نقش مهمی در بهبود سطح رضایت از زندگی افراد دارد، که البته با توجه به محیط و فرهنگی که در آن زندگی می کنیم، ممکن است متفاوت باشد:

  • وضعیت سلامت جسمانی
  • وضعیت سلامت روان
  • میزان ارتباطات اجتماعی سالم
  • میزان استقلال فردی
  • باورها و ارزش های ذهنی