ایگو

مدل های فروید از ذهن، از یک نگاه ساده‌ به‌عنوان ظرفی برای خاطرات دردناک، به سمت نگاهی پیچیده‌ و پویاتر رفت که ذهن را صحنه‌ کشمکش میان غریزه، منطق و اخلاق می‌داند.

نظریه های روان تحلیلی، شاخه‌های مختلفی از دیدگاه روان‌کاوی هستند که بر اساس تجربه بالینی و پژوهش‌های نظری، توسط پیروان فروید گسترش یافته‌اند.

مرزهای ایگو، مفهومی است که افراد قادرند به کمک آن، بین خود و دیگران تمایز قائل شوند. مرز بین هشیار و ناهشیار، مرز درونی است و مرز بین ایگو و واقعیت خارجی، مرز…

نزد کلاین، آشفتگی و اختلال از درون یعنی از غرایز کودک سرچشمه می گیرد و منشا بدی و ترس درون کودک است.

برای غلبه بر اضطراب و رنجمان باید به این باور برسیم که عشق، جوهره وجودمان است و همه درد و رنجها و علائم روان شناختی مان، از روشهای ایگو برای مبارزه با عشق…

دفاع همه توانی و قدرت جادویی، خیال اینکه من دنیا را در دست خود دارم در نوزاد طبیعی، اما در بزرگسالی نوعی واکنش دفاعی بدوی و مخرب است.

آرمانی سازی و بی ارزش سازی دو مکانیسم دفاعی روانی هستند که افراد برای مقابله با اضطراب و تعارضات درونی از آن‌ها استفاده می‌کنند.

جنسی سازی در مراجعی رخ می دهد که میل جنسی خود را به عمل در می آورد؛ این دفاع منش، بخشی از سیستم تخریبگر فرد می شود.

ایگو غیر شخصی است؛ یعنی خود واقعی تان نیست. هسته ایگو از غرور و خودشیفتگی تشکیل شده است و ذاتا خودمحور است.

مکانیزمی درون مغز ما وجود دارد که بدون اجازە ما احساساتمان را می رباید و آنها را در کسری از ثانیه به اضطراب ناهشیار و تنش عصبی تبدیل می کند.

سوپر ایگو را می توان قسمتی از ذهن شخص دانست که مراقب ایگوست، داوری اش می کند، از ایگو انتقاد می کند و مجازاتش می کند؛ و عمدتاً ناهوشیار است.