فضای اکثر شغل‌ها این طور است که افرادی که آن کار را شروع می‌کنند، نمی‌دانند اوضاع از چه قرار است. آدم خودش به تنهایی وظایف و ماموریت‌هایش را نمی‌فهمد. به خاطر همین افراد را به برنامه‌های آموزشی می‌فرستند و به آنها جزوه‌هایی می‌دهند تا بخوانند. شاید دو سال طول بکشد تا بالاخره فرد کار را درست یاد بگیرد و بفهمد.

اما چنین خدمات لوکسی برای عشاق وجود ندارد، آنها باید همدیگر را فورا بپذیرند و این درک و پذیرش سریع را، سند اثبات صداقت عشق خود بدانند. گاهی عشاق می‌گویند که وقتی با هم آشنا شدند، فهمیدند که برای هم ساخته شده‌اند، چون بدون اینکه با هم حرف بزنند می‌توانستند با هم ارتباط برقرار کنند. اما پس از روزهای اول عشق و عاشقی، چنین چیزی یک بدبختی واقعی است. اینکه آدم‌ها خودشان را و خواسته‌هایشان را با صبر و دقت توضیح ندهند، می‌تواند باعث بحرانی در رابطه شود. متاسفانه در فرهنگ عاشقانه ما انسان‌ها، عشق به معنای اشتیاقی درونی و کششی ناخودآگاه است. اما واقعیت با این تصور فرق دارد؛ چون عشق مهارتی است که باید ان را آموخت.

انتقاد موضوع حساسی است

همه از بازخورد گرفتن در کار متنفرند، آنها وضعیت را با آنچه در خانه‌ها اتفاق می‌افتد مقایسه می‌کنند. اما در محیط کار، انتقاد با ملاحظه‌کاری همراه است. هر نقدی باید در حداقل هفت لایه تعارف پیچیده شود. فرهنگ کار، می‌داند که اگر افراد احساس تهدید و تحقیر شدن داشته باشند، وضعیت‌شان بهبود نمی‌یابد و نمی‌توانند ایده‌های جدید به محیط بیاورند.

در زندگی عادی، ما معلم‌های ناصالحی هستیم. از فکر اینکه دیگران نمی‌توانند آنچه را که از آنها می‌خواهیم انجام دهند(حتی اگر هرگز آن خواسته را مطرح نکرده باشیم) دچار وحشتیم. سعی می‌کنیم به دیگران یاد بدهیم، در را به هم بکوبیم و آنها را احمق یا بدتر از احمق بنامیم. متاسفانه کمتر کسی یاد گرفته که وقتی دچار هیستری می‌شود چطور باید رفتار کند.

به علاوه، فکر می‌کنیم که یاد گرفتن از معشوق، قانون عشق را می‌شکند. فکر می‌کنیم که باید به خاطر آنچه که هستیم ما را دوست بدارند. فکر می‌کنیم که همه، عیب و نقصی دارند و عشق هیچ رابطه ای به آموزش و یادگیری ندارد. فکر می‌کنیم عاشقی که همیشه می‌خواهد یک چیزی به ما یاد بدهد، کار زننده‌ای می‌کند. اما این‌ها دقیقا خلاف آن چیزی است که باید در یک رابطه انجام داد. آدم باید کسی را که دوست دارد، از طریق عشق رشد بدهد.

کمتر به شغل‌مان وابسته ایم

البته که ما به شغل‌مان وابسته‌ایم، اما اگر شغل نباشد، به هر حال به شکلی سر می‌کنیم. این شرایط در مورد عشق صدق نمی‌کند؛ به خصوص وقتی پای چند تا بچه و وام بانکی هم در میان باشد. هرچه بیشتر به چیزی وابسته باشیم، بیشتر از آن ناامید می‌شویم. ما در مواجهه با عشق، به خودی خود آدم‌های بدتری نیستیم، تنها آدم‌های وابسته‌تری هستیم.

کار آسان‌تر است

درست است که اداره کردن یک ایستگاه انرژی هسته‌ای یا راندن یک جت آسان نیست، اما هر دوی این کارها خیلی ساده‌تر از شاد بودن در کنار یک انسان دیگر است که چند دهه با او رابطه جنسی داشته‌ایم. واقعا چیزی سخت‌تر از این در دنیا وجود ندارد. ما خیلی پیچیده‌ایم، خیلی توقع داریم و فرهنگ رمانتیکمان خیلی فقیر است و نمی‌تواند کمک مان کند که صبوری مان را بالا ببریم، دیدگاه‌مان را وسعت ببخشیم و به روش بهتری انتقاد کنیم و برای رابطه بهتر چیز یاد بگیریم.

به خاطر همین است که وقتی دوشنبه صبح می‌شود و قرار است باز برویم سر کار، خوشحالیم. خانه را ترک می‌کنیم و می رویم سراغ کاری ساده‌تر از زندگی کردن.

نویسنده : آلن دوباتن

منبع : https://www.theguardian.com