۱- بی. اف. اسکینر ( B.F. Skinner )
(۱۹۰۴-۱۹۹۰)
این روانشناس آمریکایی یکی از رهبران نظریه رفتارگرایی ( behaviorism ) است. کارهای او در زمینه روانشناسی تجربی او را یکی از تاثیرگذارترین روان‌شناسان تاریخ نموده و روش‌های درمانی بر پایه نظریه‌های او هنوز در سطح گسترده‌ای مورد استفاده است.
۲- زیگموند فروید ( Sigmund Freud )
(۱۸۵۶-۱۹۳۹)
وقتی صحبت از روانشناسی می‌شود، بسیاری از مردم به یاد این روانشناس آلمانی می‌افتند. کارهای او این عقیده را تقویت کرد که تمام بیماری‌های روانی دلایل فیزیولوژیک ندارند. او همچنین شواهدی دال بر این که تفاوت‌های فرهنگی دارای تاثیر بر روی روانشناسی و رفتار است ارائه نمود. کارهای او به شناخت بهتر ما از شخصیت، روانشناسی بالینی، رشد انسان و ناهنجاری‌های روانی، کمک شایانی نموده است.
۳- آلبرت بندورا ( Albert Bandura )
(۱۹۲۵-)
کارهای این روانشناس کانادایی، بخشی از انقلاب «شناخت در روانشناسی» است که از اواخر دهه ۱۹۶۰ شروع شد. نظریه یادگیری اجتماعی آلبرت بندورا بر اهمیت یادگیری مشاهده‌ای، تقلید و مدل‌سازی، تاکید گذاشت.
۴- ژان پیاژه ( Jean Piaget )
(۱۸۹۶-۱۹۸۰)
کارهای این روانشناس سوئیسی تاثیر عمده‌ای بر روانشناسی، به ویژه درک ما از رشد فکری و ذهنی کودکان، داشته است. پژوهش‌های پیاژه به توسعه روانشناسی رشد، روانشناسی شناخت، معرفت‌شناسی ژنتیکی و اصلاح روش‌های آموزشی، کمک شایانی نموده است. آلبرت اینشتین درباره مشاهدات پیاژه در مورد رشد فکری و ذهنی کودکان و فرایند تفکر چنین گفته است: «این کشفی است که آنقدر ساده است که فقط به فکر یک نابغه می‌رسد.»
۵- کارل راجرز ( Carl Rogers )
(۱۹۰۲-۱۹۸۷)
تاکید اصلی این روانشناس آمریکایی بر تاثیر شگفت توانائی‌های بالقّوه انسان بر روانشناسی و آموزش است. کارل راجرز یکی از مهمترین متفکران انسان گراست و روش درمان ابتکاری او که به «درمان راجرین» معروف است، تاثیر عمده‌ای بر روش‌های درمانی داشته است.
۶- ویلیام جیمز ( William James )
(۱۸۴۲-۱۹۱۰)
از این روانشناس و فیلسوف معروف، غالباً به عنوان «پدر روانشناسی آمریکا» یاد می‌شود. کتاب درسی ۱۲۰۰ صفحه‌ای او به نام «اصول روانشناسی»، مهمترین منبع کلاسیک درسی بود و درس‌ها و نوشته‌های او کمک شایانی به تثبیت روانشناسی به عنوان یک علم کرد. او در طی ۳۵ سال تدریس خود، تاثیر بسیاری بر روی روان‌شناسان اوایل قرن بیستم گذاشت.
۷- اریک اریکسون ( Erik Erikson )
(۱۹۰۲-۱۹۹۴)
نظریه این روانشناس آلمانی درباره «رشد روانی- اجتماعی» علاقه‌مندی و تحقیقات بسیاری را در زمینه رشد انسان در دوره حیاتش به وجود آورد. اریکسون که از همکاران آنا فروید (دختر زیگموند فروید) بود، از طریق کشف رشد در طول حیات، شامل دوران کودکی، بلوغ و پیری، به توسعه نظریه روانکاوی کمک بسزایی نموده است.
۸- ایوان پولوف ( Ivan Pavlov )
(۱۸۴۹-۱۹۳۶)
این روانشناس روسی با تحقیقاتش در زمینه واکنش‌های شرطی، به پیدایش رفتارگرایی در روانشناسی کمک شایانی نموده است. روش‌های تجربی پاولوف در تغییر روش روانشناسی از درون‌نگری و سنجش ذهنی به معیارهای عینی رفتاری، تاثیر عمده‌ای داشته است. پاولوف در سال ۱۹۰۴ برنده جایزه نوبل روانشناسی شد.
۹- کرت لوین ( Kurt Lewin )
(۱۸۹۰-۱۹۴۷)
از این روانشناس آلمانی به عنوان پدر «روانشناسی اجتماعی مدرن» نامبرده می‌شود زیرا او یکی از نخستین کسانی بوده است که روش‌های علمی و تجربه را برای نگریستن به رفتارهای اجتماعی به خدمت گرفته است .