یافته های جدید علمی از کشف گروهی از نورون ها در قسمت پیش حرکتی قشر خاکسـتری مغـز خبـر مـی دهنـد. ایـن نـورون هـا، نـورون هـای آینـه ای نـام دارنـد. نـورون هـای آینـه ای در مغز مسئول درک اعمال و مقاصد دیگرانند. سیستم نورون های آینه ای یک نقش مهم در درک اعمال دیگران داشته و ممکن است توانایی ضروری برای انسان ها در یادگیری از طریـق مشاهده و تقلید باشد.
تقلید در انسان نقش بسیار مهمی در یادگیری اعمال و فعالیت ها دارد و بـه ویـژه تقلیـد در فرآیند یــادگیری مهارت های حرکتی جایگاه به خصوصی دارد، جایی کـه سیستم نـورون آینـه ای هـم نقـش مهمـی دارد(بوکینو و دیگران،۲۰۰۴). واژه ی تقلید در ادبیات پـژوهش انسانی تعاریف زیادی دارد. دو تعریف اصلی وجود دارد که متداول ترین تعاریف اسـت:
- ۱- تقلید، توانایی یک فرد برای تکرار کـردن عمـل حرکتـی مشاهده شده است.
- ۲- تقلید توانایی کسـب کـردن یـک رفتار جدید با مشاهده و تکرار آن توسط فرد است.
در هر دو تعریف تقلید توانایی انتقال اطلاعات حسی در بازنمود حرکتی آن را طلب می کند. ابزاری وجود دارد که معلـوم می کند سیستم نورون آینه ای یک نقـش بسیار مهمی در تقلید بازی می نماید و آن TMS است. یک تکنیک کـه افت موقت منطقه ی تحریـک شـده را معـین مـی کند. در آزمایشی آزمودنی ها در سه موقعیت قرار گرفتند: ۱- کلیدهای روی صفحه کلید را فشار می دادند، ۲- کلیدها را در پاسخ به یک علامت روشن قرمز فشار می دادند، ۳- فشار کلید را توسط افراد دیگر، تقلید می کردند.
داده های TMS نشان داد که عملکــرد شــرکتکنندگان طی تقلید، نه دو تکلیف دیگر پایین تـر می آمد(هیسر و دیگران،۲۰۰۳). وانوچلن و دیگـران(۲۰۰۷) یافته اند که افراد اوتیسم عملکرد آسیب دیده ای در تقلید حرکات چهره و مهارتهای حرکتی درشت را نشان میدهند و پیشنهاد نموده اند که نقایص تقلیدی آنها نتیجه یک مشکل گسترده تر ادراکی – حرکتـی اسـت. پـرا و دیگران (۲۰۰۸) یافته اند کـه کودکـان اتیسـم در تکـالیف مربوط به تقلید از کودکان دیگر یعنی از کودکان عادی و کودکان دارای تاخیر رشدی بدتر عمل می کنند. ابـزار بـه دست آمده از مطالعات FMRI و EEG و تصویر برداری مغزی از این فرضیه حمایت می کنند ابــرمن و دیگــران (۲۰۰۵) توقف ریتم مـو (MU) را طـی اجـرا و مشـاهده اعمال حرکتی در کودکان عادی و کودکان اتیسم مطالعه کردند. نتایج نشان داد که در مقایسه بـا کودکـان عـادی، کودکان اتیسم توقف ریـتم مـو را طـی مشـاهده ی اعمـال حرکتی انجام شده توسط دیگران نشان نمی دادند و توقف ریتم مو تنها طی انجام فعالیت ها ظاهر می شود. داده هـای مشابه این پژوهش توسط ماریتینو (۲۰۰۸) به دست آمـده است.
آویکاینن (۲۰۰۳) نشان داد که کودکان اتیسم در مقابله با دیگران بر عکس افراد عادی تقلید نمی کنند. این عدم تقلیـد آنهـا بـه صـورت غیرعـادی و عجیبی، دقیقـاً مناسب ترین دلیل برای نقص مکانیسـم آینـه ای در اتیسـم است. تئورت(۲۰۰۵) یک توانایی حرکتـی آسـیب دیـده در کودکان اتیسـم طـی مشـاهده ی فعالیـت بـا اسـتفاده از روش TMS را تشـخیص دادنـد. ابـزار قـوی دیگـری در حمایت از نقص مکانیسم نورون آینه ای در اتیسم از یک مطالعه ی FMRI به دست آمده است. از کودکان اتیسم و گروه کنتـرل، در تمـام مـدت مشـاهده و تقلیـد اظهارات عاطفی اسکن گرفته شد. نتایج به طور معناداری فعالسازی ضعیف تر کودکان اتیسم از کودکـان عـادی را نشـان داد. جالب تر این که فعالسازی با شدت اتیسم رابطه ای معنادار داشت، یعنی هر چه شدت نشانگان بیشتر بود، فعالسـازی سیستم نورون آینـه ای کمتـر مـی شـد (داپرتو و دیگران،۲۰۰۶).
روی هم رفته ایـن مطالعـات نشـان مـی دهـد کـه نقایص تقلیدی در اتیسـم بـا مشـکلاتی در مقایسـه کـردن خود با دیگران پیوند خورده است. بنابراین نقایص رفتاری تقلید برای آسیب به مکانیسم نورونی قابل بحث است (پرا و دیگران،۲۰۰۸، ابرمن،۲۰۰۸، لوکوبونی، ۲۰۰۶). این فرضیه بـه عنوان ” آینه ی شکسته ” (Broken Mirror) شناخته شده است.