جادوی فوتبال
فوتبال می‌تواند ابزاری باشد برای بهتر حکومت کردن
فوتبال و توپ گردش کارهایی می‌کند، که بسیاری از نخبگان، روشنفکران و سیاستمداران هم نمی‌توانند آن را انجام دهند.
درست در روزهایی که خبرهای بد و تلخ از چپ و راست می‌رسد، این فوتبال است که لبخند را بر لبان مردم ایران می نشاند. فوتبال می تواند همه مسائل سیاسی و اقتصادی را به حاشیه ببرد. دیر زمانی بود مردم ایران اینگونه شاد نشده بودند، اینقدر تلخی بود که برخی حتی خنده یادشان رفته بود. شاید قرار است کی‌روش و شاگردانش کاری کنند که بعد از جام جهانی کسی به برجام فکر نکند. شاید قرار است تا مدت‌ها نام ایران به خاطر صعود از گروه مرگ جام جهانی بر سر زبان‌ها باشد.
فوتبال و توپ گردش کارهایی می‌کند، که بسیاری از نخبگان، روشنفکران و سیاستمداران هم نمی‌توانند آن را انجام دهند. طرفداران تیم ملی ایران، تا هفته‌ها با این برد خوشحال هستند و حتی غم‌های خود که به واسطه زندگی سخت این روزها دچار آن شده‌اند را فراموش می‌کنند.
یوزهای ایرانی تیم ملی با حماسه آفرینی‌شان، مانند مسیحا، روح زندگی را در کالبد جامعه دمیدند و به این مردم افسرده و خشمگین، روح سبز زندگی دادند. اکنون می‌توان با تمام وجود گفت: «فوتبال یعنی زندگی»، در زندگی باید به معجزه باور داشت.
فوتبال واپسین جایی است برای تحقق آرزوهای ما.
می‌گویند فوتبال افیون توده‌هاست. اما فوتبال بیشتر یک معجزه است. معجزه‌ای که می‌تواند هم زمان بیش از یک میلیارد آدم را روبروی قاب تلویزیون بنشاند و عده‌ای را خوشحال و بخشی را غم زده کند.
هیچ پدیده اجتماعی در سطح جهان، نمی‌تواند اینچنین آدم ها را درگیر خود کند. به طور مثال در جام جهانی گذشته پیروزی آلمان در زمین برزیل، فتح آمریکای جنوبی توسط ژرمن‌ها بود. کاری که هیتلر با توپ، تانک و مسلسل نتوانست انجام بدهد، بازیکنان سفید پوش آلمان در ۹۰ دقیقه آن را انجام دادند.
ایران ما، روزهای پرنشاطی را سپری می کند. وقتی بازیکنان تیم ملی، در مقابل عقاب‌های سیاه (مراکش) مقاومت می کنند و در دقایق آخر به پیروزی می رسند. این بازی ما را یاد بازی ایران و آمریکا می اندازد. تمام کارهایی که در زمینه دیپلماسی نتوانسته بودیم انجام دهیم، در زمین فوتبال انجام دادیم. اینها حقایق فوتبال است، ورزشی که امروز بیش از هر پدیده دیگری، در جهان طرفدار دارد و می‌تواند ابزاری باشد برای زندگی بهتر مردم.
جادوی فوتبال، مسئله‌ای است که در کشور ما نادیده گرفته می‌شود. در ایران، فوتبال همچنان یک ورزش است که برخی‌ها به واسطه آن معروف می‌شوند و به جاهایی می‌رسند که در سال‌های پیش در خیال خود آن را تصور می‌کردند. نگاه مسئولان ما به فوتبال، همچنان نگاه یک پدر به تفریح فرزندش است.
هنوز نفهمیده‌اند، فوتبال می‌تواند ابزاری باشد برای بهتر حکومت کردن. شما تصور کنید، ایران دارای ورزشگاه‌های با کیفیت و باشگاه‌های مطلوب باشد، بازیکنان بزرگ دنیا به جای، ترکیه، قطر و امارات راهی ایران شوند و در تهران، شیراز، اصفهان و یا خوزستان فوتبال بازی کنند. تصور کردنش انسان را به ذوق می‌آورد چه برسد به حضور این بازیکنان در ایران.
اقتصاد ما به فوتبال احتیاج دارد، با فوتبال می‌توانیم، نگاه مردم جهان را نسبت به خود عوض کنیم. کافی است نگاه دنیا به ایران را قبل و بعد از هر جام جهانی با هم مقایسه کنید تا متوجه شوید، فوتبال چه نفوذی در دنیا دارد.
امروز فوتبال می‌تواند بسیاری از مشکلات اجتماعی ایران را حل کند و زمینه ساز شادی و نشاط در جامعه شود. این کار احتیاج به یک عزم جدی و ملی دارد. فوتبال تنها پدیده‌ای است که مردم آن را فراموش نمی‌کنند.