سیاهه روانشناختی قدرت من (ایگو)، به دومین ساختار شخصیت در نظریه فروید اطلاق می شود که در اثر نیروهای موجود در نهاد به وجود می آید. توانمندی ایگو به ظرفیت من برای اداره تقاضاهای متعارض اید، سوپر ایگو و مقتضیات واقعیت بیرونی اشاره دارد و به میزانی که من قادر به ایجاد تعادل نباشد شخصیت فرد درگیر اختلال خواهد شد. بنابر تعریف استرافیس(۲۰۰۴) نیرومندی من، توانایی ایگو برای مواجه با واقعیت بیرونی است، زمانی که من بین خواسته های اید، سوپر ایگو و محیط بیرون تعادل برقرار کند.
به عبارت دیگر، نیرومندی من باعث فعال شدن مکانیزم هایی در ذهن می شود که باعث کم شدن تعارض های درون روانی می شود. لاورتو و پیکالا (۲۰۰۲) نیرومندی من را به عنوان توانایی انطباق با خواسته های محیط بیرون و سازگاری با خواسته های درونی در نظر می گیرند. نیرومندی من همچنین توانایی اشخاص را برای سازگاری با خواسته های مشکل ساز محیطی افزایش می دهد. از نظر روانشناسان من، ناتوانی در پروراندن فرآیندهای من، مانند قضاوت و استدلال اخلاقی می توانند همانند تثبیت های اولیه جنسی یا پرخاشگری به آسیب روانی منجر شوند. از این رو کسی که من رشد نایافته ای دارد برای سازش با واقعیت فاقد آمادگی خواهد بود.
نیرومندی پایین من با اختلالات شخصیت از قبیل اختلال شخصیت ضد اجتماعی، وابسته، اجتنابی و تکانشگری ارتباط دارد. تکانشگری می تواند حکایت از نوعی خودکنترلی ضعیف باشد؛ ارتباطی بین نیرومندی من پایین با اضطراب وجود دارد که می تواند زمینه ساز از دست رفتن کنترل بر روی افکار هوشیارانه و فقدان تاثیر گذاری بر محیط باشد. هیگینز (۱۹۸۷) دریافت، قدرت من پایین با نشانه های افسردگی از قبیل احساس گناه و فقدان عقاید تاثیر گذاری بر محیط ارتباط دارد.