دانشنامه روانشناسی مردمی
علیرضا نوربخش (مشاور بالینی)

خود افشاسازی

چالش برانگیزترین خودافشایی برای تمام مشاوران، خودافشایی در مورد زندگی خصوصی درمانگر است.

افشا، چه گفتاری و چه نوشتاری، باعث افزایش سلامت روانشناختی، بهبود سیستم ایمنی و کاهش مشکلات جسمانی می شود.

شخصیت

خود افشایی (Self-disclosure) می تواند به اندازه پرش از ارتفاع بدون چتر، ترسناک باشد. شما در خود افشاسازی مردد هستید زیرا پیش بینی می کنید، طرد شوید یا شما را تایید نکنند. ولی بدون خود افشاسازی موارد زیادی را از دست می دهید. خود- افشاسازی، روابط را هیجان انگیز می کند و باعث صمیمیت می شود. خود افشاسازی باعث شفافیت و جان بخشیدن به روابط می شود. بدون خود افشاسازی در تجربه شخصی خود تنها می مانید.

مسئله این نیست که آیا خود افشاسازی کنیم یا نه، بلکه این است که چگونه به صورت مناسب و موثر خود افشاسازی انجام دهیم. برای درک بهتر خودی که فاش می شود از پنجره جوهری استفاده می کنیم. تصور کنید کل وجود شما بصورت دایره ای است که به چهار قسمت تقسیم شده است و شامل قسمت های زیر می باشد:

  1. خود آشکار : شناخته شده برای خود و دیگران (تمام فعالیت ها و حرف های آگاهانه شما را در بر دارد)
  2. خود پنهان : شناخته شده برای خود و پنهان از دیگران (شامل همه موارد سری شماست)
  3. خود کور : قابل شناسایی توسط دیگران و شناخته شده برای دیگران (مواردی که خودتان از آن ها آگاهی ندارید. عادات، سبک های اخلاقی، مکانیزم دفاعی )
  4. خود ناشناخته : ناشناخته برای خود و ناشناخته برای دیگران (ناهشیار)

دانش شما در مورد خودتان و فرد مقابل، اساس یک رابطه صمیمانه است. اگر هر دو بخواهید خود واقعی تان را افشا کنید، رابطه شما عمیق تر خواهد شد. اگر هر دوی شما قسمت اعظمی را در مورد خودتان پوشیده نگه دارید، رابطه برای هر دو سطحی خواهد بود.

خود افشاسازی باعث خود افشاسازی دیگران می شود. فرد مقابل را ترغیب می کند اطلاعات بیشتری را با شما در میان بگذارد و احساس ها، باور های عمیق و نیازهای خود را با شما در میان بگذارد. از دیگر مزیت های خود افشاسازی تخفیف گناه است. گناه، هیجان دو رگه ای از خشم نسبت به خود و ترس از مجازات به خاطر کارهایی که انجام داده اید، کارهایی که نتوانسته اید انجام دهید یا افکارتان تشکیل می شود. افشاسازی به عنوان اولین اقدام کمکی در مورد احساس گناه، به چند شکل انجام می شود: اقرار کاتولیک ها، اعلام الکلی بودن خود در میان گروه AA .

یکی دیگر از مزایای خود افشاسازی انرژی بیشتر است. مخفی نگه داشتن اطلاعات مهم در مورد خودتان انرژی صرف می کند. شما را ساکت و منزوی می کند.

شخصیت

سطح مطلوب خود افشاسازی

برخی افراد زیاد برونگرا هستند و نسبت به دیگران در مورد خودشان اطلاعات بیشتری ارائه می دهند، قسمت خود آشکار گسترده تری دارند.

خود افشاسازی سالم به رعایت تعادل ربط دارد. یادگیری این که کی، چه چیزی را به چه کسی بگوییم، اهمیت زیادی دارد. بطور کلی هر چه اطلاعات بیشتری را به قسمت خود آشکار منتقل کنید ، روابط متقابل بهتری خواهید داشت. هر چقدر خودتان را مخفی کنید یا نسبت به مواردی از خود کور بمانید ، تعاملات شما ناکار آمدتر خواهد بود. به زیاده روی ها در هر دو جهت آگاه باشید. در صورتی که قسمت خود آشکار شما بیش از حد بزرگ باشد ، پر حرف و بیش از حد وراج می شوید. اگر قسمت خود کور شما بزرگ باشد نسبت به اینکه در دنیای بیرونی چگونه دیده می شوید ، ناخود آگاه خواهید بود. در حالیکه خودتان نمی دانید ، به عنوان یک قلدر، یک خسیس و مواردی از این قبیل معروف می شوید. اگر قسمت کورتان بیش از حد کوچک باشد بیش از حد بر خودآگاهی خود توجه خواهید نمود . اگر خود پنهان شما بیش از حد بزرگ باشد، دوری گزین و خارج از دسترس دیگران خواهید بود و اگر کوچک باشد، غیر قابل اعتماد خواهید بود یعنی هیچ رازی را پیش خود نگه نمی دارید.

پست های مرتبط

تمرین خود افشاسازی

  1. اطلاعات : در این مرحله فقط با واقعیت ها سر و کار دارید. یکی از آشناهای خود را انتخاب کنید و در مورد شغل، تعطیلات اخیر به او اطلاعات بدهید.
  2. افکار، احساس ها و نیازها با توجه به زمان گذشته یا آینده : واقعیت ها صرفا بخشی از داستان هستند. گام بعدی وارد کردن افکار، احساس ها و نیازهاست. در مورد موارد که در گذشته روی داده اند یا به آینده ربط دارند صحبت کنید.
  3. تعاملات اینجا و اکنون : این نوع تعامل مشکل ترین نوع خود افشاسازی است. زیرا این خطر را به جان می پذیرید که افکار ، احساس و نیازی را که در همان لحظه دارید ، با فرد دیگری در میان بگذارید.

منبع: مک کی، متیو. دیویس، مارتا و فنینگ، پاتریک. پیام ها(مهارت های ارتباطی). ترجمه: محمد علی رحیمی. نشر ارجمند

خود افشاگری در روان درمانی

درمانگران از پنهان کاری و در پرده ابهام ماندن در برابر بیمار ضرر می کنند. دلایل زیادی برای افشای درمانگر نزد بیمار وجود دارد اما دلایل کمی برای پنهان کاری هست. خود افشاگری درمانگر یک موضوع واحد نیست، بلکه مجموعه ای از رفتارهاست که برخی از آنها موجب تسهیل امر درمان می شود؛ اما در این امر همیشه باید احتیاط نمود.

یالوم در کتاب هنر درمان، به ۳ قلمرو برای خود افشایی درمانگران اشاره می کند:

۱- افشاگری ساختار درمان: پژوهش های معتبری نشان داده اند که لازم است درمانگر در آغاز درمان بیماران را از مفروضات اولیه و اصول و روند درمان آگاه سازد و توضیح بدهد مراجع برای پیشرفت روند درمان چه کارهایی می باید انجام دهد؛ این امر خود منجر به ایجاد اتحاد درمانی می شود. بار اضطراب مراجع به حدی سنگین بوده که او را به اتاق درمان کشانده و معنی ندارد که ما هم او را در فرایندی مبهم قرار بدهیم و باعث یک اضطراب ثانویه بشویم. یالوم در مورد ساختار درمان، خودافشایی کامل را توصیه می کند.

۲- افشای احساسات اینجا و اکنون درمانگر: برای برقراری یک رابطه اصیل با بیمار، لازم است که احساسات در لحظه اکنون خود را برای مراجع افشا کنیم. احساسات خود درمانگر قطب نمایی است که ما را به نقطه درست درمان هدایت می کند. بیماری که عادت دارد تا مساله های خود را ناتمام بیان کند احساس طرد شدن به درمانگر می دهد و زمانی که مساله با بیمار مطرح شد، درمانگر متوجه شد که او هنوز اعتماد کافی را ندارد. در واقع خود افشایی درمانگر باعث تسهیل روند درمان می شود. گاهی اوقات ممکن است خود افشایی مشاور بر مراجع اثراتی مخرب داشته باشد. برای مثال خودافشایی نزد مراجعانی که شخصیت وابسته دارند توصیه نمی شود، چرا که آسیب آن بیشتر از سودی که دارد به نظر می رسد. اما این یک قاعده کلی و قطعی نیست، شما بسته به شرایط هر مراجع باید انتخاب کنید که چه کار خواهید کرد. البته تنها پاسخ به سوال “ آیا این کار برای مراجع فایده ای دارد و به صلاح اوست یا خیر؟“ کافی نیست، بلکه مشاور باید در نحوه بیان احساس خود نیز با احتیاط عمل کند و از کلمات یا لحنی استفاده نکند که به رابطه صدمه بزند و شرایط را وخیم کند.

۳- افشای زندگی خصوصی درمانگر: اگر بخواهیم میزان درجه خود افشایی درمانگر را درجه بندی کنیم این نوع خود افشایی باید کمترین حد باشد و باید بسیار با احتیاط انجام شود. این نوع افشاگری به این معنی نیست که به کنجکاوی های بیمار پاسخ بدهیم، اما گاهی لازم است برای همدلی بیشتر این کار انجام شود. به تجربه اثبات شده است که خودافشایی محدود درمانگر در مورد زندگی شخصی به تسهیل روند درمان کمک کرده است اما با ورود به مسائل جزئی تر یا مسائل حل نشده برای درمانگر داستان متفاوت شده و فرایند درمان دچار اخلال می شود.

معمولا خودافشایی محدود درمانگر حس کنجکاوی مراجعان را برطرف می کند و آنها پیگیر جزئیات بیشتر در مورد آنچه بیان داشته اید نمی شوند. در صورت ادامه پرسش در مورد ریز جزئیات خود افشایی، درمانگر می تواند با رویکردی مقتدرانه (و محترمانه) اعلام کند که تمایلی ندارد بیشتر از این در مورد زندگی شخصی اش صحبت کند. بعلاوه اینجا جلسه درمانی است و قرار است به مراجع در حل مشکلش کمک شود. اگر روانشناس در اتخاذ این رویکرد مقتدرانه دچار مشکل و تردید باشد، احتمالا در درون خود وی مسئله و مشکلی وجود دارد که بهتر است برای حل آن به دیگر همکاران مراجعه کند.

برای حفظ رابطه حرفه ای، درمانگر باید اطلاعات زندگی شخصی اش را پوشیده نگه دارد و حد الامکان آنها را از دسترس مراجع دور نگه دارد. با توجه به ماهیت تعاملات برقرار شده بین انسانها، طبیعی است که افکاری درباره مشاور به ذهن مراجع خطور کند. مراجعان معمولا این افکار را در جلسات مشاوره فرافکنی می کنند. یعنی، به طور غیرمستقیم به مشاور می گویند که درباره او چه فکر می کنند. درمانگرانی که زندگی شخصی شان برای مراجعان پوشیده است، شانس بیشتری دارند که افکار و فرافکنی های مراجعین را درست شناسایی کنند. به همین دلیل، این اصل زیاد مورد تاکید قرار می گیرد که درمانگران بهتر است از پذیرش اعضای خانواده خود به عنوان مراجع بپرهیزند.

 

۴ ۴ رای ها
رأی دهی به مقاله

همه ما در مراحل و زمان هایی از زندگی، نیاز به گفت و گو و مشاوره داریم. جهت دریافت وقت مشاوره آنلاین یا حضوری با شماره ۰۹۳۵۵۷۵۸۳۵۸ تماس بگیرید.

1
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها