نگاهی به سریال تحت درمان
بدون روان درمانی هرگز نمی توانیم مشکلاتمان را حل کنیم
روانشناس ها هم در زندگی شخصی خود با چالشها و مشکلات گوناگونی روبهرو می شوند. این موضوع را می توان در سریال به خوبی مشاهده کرد.
تحت درمان (In Treatment) یک سریال درام آمریکایی است درباره یک روانشناس. از جمله سریالهایی که در ایران بسیار کم دیده شده است. پیش از هر چیز باید خاطر نشان کرد که این اثر یکی از جسورانهترین سریالهای آمریکایی است. موضوع این سریال غیرمعمول، همانطور که از نامش هم مشخص است روانکاوی است.
دکتر پاول وستون روانپزشک میانسالی است که در مطب خود که یکی از اتاقهای خانهاش است به درمان بیمارانش میپردازد. روانکاوی او با صحبتکردن و بیشتر گوش کردن به بیمارانش انجام میشود. هر قسمت نیمساعته به یکی از بیماران و تمرکز روی او با محوریت خودش اختصاص دارد.
دکتر وستون روانکاوی جذاب و تا اندازهای خشک است که تلاش میکند مشکلات درمانجویانش را برطرف نماید.
روانکاوی، علمی برای پرداختن عمیقتر و متمرکزتر به ذهن ناخودآگاه است. منظور از ناخودآگاه آن بخش از روان است که از دسترس آگاهی خارج شدهاست ولی به کنترل رفتار فرد ادامه میدهد. روانکاو میکوشد درمان جو را نسبت به تعارضهای ناخودآگاهش آگاه کند.
روانکاوی کلاسیک بر پایه این عقیده اصلی زیگموند فروید استوار است که تعارضهای ناخودآگاه میان بخشهای مختلف روان (اید، ایگو، سوپر ایگو) علت اصلی رفتار نابهنجار هستند.
فروید بر این باور بود که آگاهی یافتن از تعارضات دردناک موجب کاهش اضطراب میشود. وی مشاهده کرد که هرگاه بیمارانش تجربه تلخ و تکان دهندهای را همراه با هیجانهای اضطرابآور آن به یاد میآورند، ظاهرا از تأثیر آن تعارض بر رفتار فرد کاسته میشود.
البته دستیابی به تعارضهای ناخودآگاه کار سادهای نیست. ایگو، به کمک مکانیزم های دفاعی مانع از هشیاری نسبت به افکار ناخودآگاه میشود. کسب بینش نسبت به ناهشیاری مستلزم فریب دادن ایگو و تضعیف حالت دفاعی آن است.
تداعی آزاد، تفسیر، تحلیل رؤیا، مقاومت و انتقال پنج فن اصلی روانکاوی کلاسیک فروید برای آگاهی یافتن به تعارضهای ناخودآگاه هستند.
تحت درمان، روی یکی از مشخصههای دنیای مدرن یعنی جلسههای رواندرمانی متمرکز شده و سریالی است که بیشتر روی مکالمه و حرفزدن پیش میرود. بعضی وقتها انسان به یک هم صحبت احتیاج دارد تا بتواند حرفهایش را راحت بزند.
نوآوری در تولید این سریال مثال زدنی است. روانشناس در هفته با سه نفر از بیمارانش به مدت ۳۰ دقیقه به صحبت می نشیند. تمام سریال در اتاق روانشناس می گذرد، بدون هیچ فلش بکی. داستان صرفاً از خلال دیالوگ روانشناس و بیمار به پیش میرود. شاید همین خلاقیت و نوآوری موجب شده که In Treatment در طول فقط ۳ فصل پخش شدنش بیش از ده جایزه معتبر از جمله اِمی، گرمی، جایزه انجمن نویسندگان آمریکا و جایزه انجمن کارگردانان آمریکا را از آن خود کند.
In Treatment ابدا برای سرگرمی و گذراندن وقت نیست. گویی شخصیتها بیواسطه و بدون نقاب مقابل مخاطب قرار میگیرند. از رنجهاشان میگویند و گناهانی که مرتکب شدهاند. چنان که نیویورک تایمز به وصف این سریال پرداخته: «در هیچ سریالی مخاطب در این حد و اندازه با شخصیتهای داستان حس همزاد پنداری و آشنایی نمیکند.»
هرچند که سریال تحت درمان جلسات واقعی رواندرمانی نیست اما به خوبی می تواند روایتها و اتفاقات محتمل در جلسه درمان را به نمایش گذاشته و ما را در فرایند درمان همراهی کند.
در هر فصل این سریال، سیر درمانی ۴ درمانجو در جلسات پیاپی مطرح میشود. نکته جالب و ویژه در مورد این سریال این است که خود درمانگر نیز در پایان هر هفته نزد یک روانشناس میرود و به بررسی مشکلات زندگی شخصیاش و نیز درمانجویانی که در طول هفته داشته است، میپردازد.