عزت نفس در تک فرزندان
تک فرزندان عزت نفس و انگیزش پیشرفت بالایی دارند
تک فرزندی می‌تواند مزیت بزرگی باشد، چون والدین بر روی پرورش یک کودک متمرکز هستند.
اعتماد به نفس به معنای برداشت فرد از خود و توانایی‌هایی است که می‌تواند بروز دهد و فردی که دچار کمبود اعتماد به نفس می شود وابسته به دیگران بار می‌آید و هیچ کاری را نمی‌تواند به تنهایی انجام دهد و همیشه برای حل مشکل خود به دیگران تکیه می‌کند. یکی از عوامل مهم در بالا نگه داشتن اعتماد به نفس، حفظ ثبات شخصیت است و کسی که اعتماد به نفس کمی دارد، بیشتر تحت تاثیر اطرافیان قرار می‌گیرد.
تک فرزندها معمولا با صفات خاصی معرفی میشوند؛ لوس، خودخواه؛ حتما شما هم زیاد شنیده‌اید که برخی افراد نسبت به تک فرزندی دیدگاه خوبی ندارند و بدون شناخت کافی، آنها را قضاوت می‌کنند. آنها معتقدند که تک فرزندها احتمالا در آینده در معاشرت با دیگر کودکان، برقراری ارتباط و سازش با جامعه به مشکل بر می‌خورند. این دیدگاه اصطلاحا سندروم تک فرزندی نامیده می‌شود. اما واقعیت این است که همه بچه‌ها می‌توانند بد یا خوب تربیت شوند. این تربیت است که شخصیت و رفتار یک کودک را شکل می‌دهد.
داشتن تنها یک فرزند در سال‌های اخیر به طور فزاینده‌ای در جهان رایج شده است. امروزه داشتن تنها یک فرزند می‌تواند یک انتخاب از سوی والدین باشد و کودکان حس نمی‌کنند که غیر عادی یا تحت حمایت بیش از حد خانواده قرار دارند؛ این مسئله به او احساس ارزشمندی می‌دهد. بچه‌های پرورش یافته در خانواده‌های یک فرزندی، احتمالا دارای اعتماد به نفس بیشتر و مسئولیت پذیرتر هستند و احساس استقلال بیشتری می‌کنند. اما ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل شوند.
با اینکه روابط خواهر – برادرها منافع زیادی را به بار می آورند ولی برای رشد سالم ضروری نیستند. برخلاف عقیدۀ رایج، تک فرزندان نازپرورده نیستند و حتی از چند جهت امتیازاتی دارند. کودکان آمریکای شمالی که در خانواده های تک فرزند بزرگ شده اند، عزت نفس و انگیزش پیشرفت بالایی دارند، در مدرسه بهتر عمل می کنند، و به سطوح تحصیلات عالی تر می رسند (فلابو، ۱۹۹۲).
یک دلیل آن شاید این باشد که تک فرزندان روابط نزدیکتری با والدین دارند که ممکن است برای تسلط و موفقیت فشار بیشتری وارد آورند. با این حال، تک فرزندان در گروه های همسال چندان خوب پذیرفته نمی شود، شاید به این علت که مانند خواهر – برادرها فرصت آن را نداشته اند که مهارت های حل تعارض را تمرین کنند.
تک فرزندان در چین نیز از رشد مطلوبی برخوردارند، جایی که بیش از بیست سال است که برای کنترل کردن ازدیاد جمعیت، خط مشی خانوادۀ تک فرزندی شدیدا اجرا می شود. تک فرزندان چینی در مقایسه با همسالانی که خواهر – برادر دارند، از لحاظ رشد شناختی و پیشرفت تحصیلی وضعیت مطلوب تری دارند. آنها از لحاظ هیجانی نیز احساس امنیت بیشتری می کنند، شاید به این علت که عدم تأیید حکومت در خانواده هایی که بیشتر از یک فرزند دارند، موجب تنش می شود(یانگ و همکاران، ۱۹۹۵). مادران چینی معمولا ترتیبی می دهند تا فرزندان آنها با پسرعمو (دختر عمو) های خود (که خواهر–برادر محسوب میشوند)، تماس منظم داشته باشند. شاید در نتیجۀ اینکار، تک فرزندان چینی با همسالانی که خواهر–برادر دارند از لحاظ مهارتهای اجتماعی و پذیرش همسالان تفاوتی ندارند (هارت و همکاران، ۲۰۰۳).
منبع : روانشناسی رشد (جلد اول). تألیف: لورا برک. ترجمه سید محمدی.