خودشیفتگی

روابط اولیه ماست که روابط آینده‌مان را شکل می‌دهد و همه این‌ها در کنار هم وضعیت روانی و حال ما را می‌سازد.

فروید اصطلاح خودشیفتگی را برای وضعیتی به کار برد که در آن لیبیدو شخص به جای آنکه صرف افراد دیگر شود صرف خود شخص(ایگو) می شود.

روان‌کاوی انسان‌گرای فروم فرض می‌کند که جدایی انسان از دنیای طبیعی، احساس تنهایی و انزوایی را به وجود آورده است که اضطراب بنیادی نامیده می‌شود.

افراد خودشیفته عاشق صحبت درباره خود هستند. وقتی با فرد خودشیفته صحبت می‌کنید او واقعاً گوش نمی‌دهد بلکه منتظر صحبت درباره خود است.

به میزانی که گرایش‌های احساس بزرگ پنداری و آرمانی‌سازی والدین ناکام می‌شوند، به همان اندازه خود هسته‌ای کوچک می‌شود. در این حالت خود ظرفیت پیدا کرده است.