یافته های اصلی پژوهشگران به طور خلاصه شامل موارد زیر می شوند: 
 
۱. بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی از حجم هیپوکامپ کمتری نسبت به افراد سالم برخوردار بوده اند. هیپوکامپ بخشی از سیستم لیمبیک مغز است و نقش های مهمی در ترکیب اطلاعات از حافظه کوتاه مدت و بلند مدت، و در حافظه فضایی که ناوبری را امکان پذیر می سازد، ایفا می کند. هیپوکامپ بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی تقریبا ۱۱.۲ درصد کوچک‌تر از افراد سالم بوده است.
 
۲. بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی دارای آمیگدال مغز کوچکتری نیز بوده اند. آمیگدال بخشی بادامی شکل از نورون ها در عمق لوب گیجگاهی مغز است، که نشان داده است نقش مهمی در پردازش احساسات ایفا می کند. آمیگدال بیماران مبتلا به اختلال افسردگی ماژور تقریبا چهار درصد کوچک‌تر از افراد سالم بوده است.
 
۳. بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بزرگ شدن بطن های جانبی مغز را نشان داده اند. بطن های مغز شبکه ای ارتباطی از حفره های پر شده با مایع مغزی نخاعی (CSF) هستند. بزرگ شدن بطن های جانبی با کاهش حجم مغز پیوند خورده است. اسکن های مغزی تفاوت حدود سه درصدی در اندازه بطن های جانبی بین دو گروه از افراد مورد مطالعه را نشان داده اند.
 
۴. کوچک شدن مغز در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی ماژور که نشانه های بیماری در آنها پیش از سن ۲۱ سالگی پدیدار شده بود، چشمگیرتر بوده است.
 
۵. تشخیص زودهنگام اختلال افسردگی اساسی ممکن است برخی اثرات تغییر دهنده مغز را مهار کند.
 
نتیجه گیری :