زندگی نامه فروید
هیچ چیز در زندگی به اندازه بیماری و حماقت پر هزینه نیست
نگاهی کوتاه به زندگی و افکار زیگموند فروید (به مناسبت ششم ماه مه، روز تولد زیگموند فروید)
زیگموند فروید در ششم ماه مه ۱۸۵۶ در فریبرگ، در موراوی متولد شد. وی متعلق به یک خانواده یهودی بود. خانواده مزبور دارای شرایط زندگی بسیار محقر و گویا از بالا به پایین رسیده بود. مادرش بسیار جوان، و پدر مسن او در دومین ازدواج خود، او را به همسری گرفته بود، بطوری که هنگام تولد زیگموند، پدرش نوه ای داشت. زیگموند در چهار سالگی با خانواده خود به وین رفت و قسمت اعظم زندگی خود را در آنجا گذراند. بنابرین وی را همیشه یک متفکر وینی می نگرند. در دبیرستان به مدت هفت سال شاگرد اول بود و در خاتمه تحصیلات متوسطه تصمیم به تحصیل طب گرفت.
هنگامی که در سال۱۸۷۳ وارد دانشگاه شد، به عنوان یهودی بودن او را پست می شمردند. خود در این خصوص می نویسد: “هرگز نتوانستم درک کنم که چرا باید من از اصل و نژاد خود شرم داشته باشم. تنها نتیجه این سالهای اولیه دانشگاه، که بعداً بسیار مهم بود، این بود که من بزودی با سرنوشت افرادی که در قسمت مخالف قرار دارند و باید ممنوعیت یک اکثریت را تحمل کنند، آشنا شدم، و به این طریق در مقابل افکار عمومی، حس استقلالی در من بوجود آمد”.
پس از این زندگی فروید عبارت بود از اکتشافات، و انتشاراتی که برای شناختن آن اکتشافات صورت می گرفت، موافقینی که به خود جذب می کرد و مقاومت هایی که با آنها مصادف می شد. اولین اثری که در آنها فروید اکتشافات خود را توضیح داد، کتاب مفهوم خواب(تفسیر رویا) بود؛ با این کتاب به گفته خود فروید، روانکاوی (پسیکوآنالیز) متولد شد.
مدت ۱۰ سال، از ۱۸۹۶ تا ۱۹۰۷ را فروید در تنهایی فکری کاملی به سر برد. او از بروئر جدا شده بود، هیچ شاگردی نداشت و هیچ موقع مقتضی برای بحث با دوستان و رقبایش نمی یافت. سعی وی برای فهماندن ایده های خود در خصوص اصل جنسی اختلالات عصبی شده بود. فروید بعدها در این باره نوشت: “بالاخره فهمیدم که جزء آن اشخاصی هستم که خواب دنیا را برهم می زنند، بنابراین نبایستی به یک تأثیر خارجی و تحمل سایرین امید داشته باشم، در وین از من می گریختند و در خارج مرا نمی شناختند. این یک مرحله زیبا و قهرمانی و دوران عزلت باشکوهی بود”.
در ۱۹۰۷، فروید اطلاع یافت که در زوریخ یک پزشک امراض عصبی (بلولر) و معاونش (یونگ) علاقمند به رویکرد وی هستند. در نتیجه روابطی بین آنها برقرار شد. بعد از این مکتب روانکاوی به پیشرفت خود ادامه داد و افراد زیادی به جمع این مکتب پیوستند و عده ای هم این مکتب را ترک کردند و این مکتب شاگردان زیادی را پروراند.
نگاه زیگموند فروید نسبت به انسان و جامعه انسانی
فروید می گوید : “آنکس که احتیاجات زندگی وی را متوقف نمی ساخت، می توانست از زیبایی ها و منافع بسیاری از کشورهای متمدن استفاده برد و بدین وسیله میهن وسیعتری برای خود شکل می داد که در آن می توانست، بدون ایجاد سوءظن و تصادف با دیگران، حرکت کند. او از این طریق می توانست از دریاهای آبی و خاکستری، از زیبایی قلل پر برف و دشت های سبز، از جذابیت جنگلهای شمال و شکوه کشتزارهای جنوب، از احساسات ناشی از مناظری که پر از خاطرات تاریخی و آرامش طبیعت دست نخورده است، لذت برد. همچنین این میهن جدید، برای وی موزه ای بود که تمام آثار گرانبهای هنرمندان بشر متمدن را که در عرض قرنها بوجود آمده و به ما میراث رسیده است، در بر داشت. این هموطــن جـهان متمدن در میان متفکرین بزرگ، شعرا، هنرمندان ملل مختلف، در ردیف استادان میهن خود قرار می داد و نوشته های آنها را مساوی آثار جاودان و کلاسیک سرزمین مولد خود می شمرد و هیچ یک از آن استادان بزرگ، فقط از این لحاظ که به زبانی مغایر با زبان وی حرف می زده است، در نظرش بیگانه جلوه نمی کرد. وی با تحسین مردان بزرگ خارجی، خواه یک محقق بی نظیر امیال بشری یا یک شاعر زیبا پرست، یا یک فیلسوف صریح اللهجه یا یک نویسنده شوخ و باهوش، هرگز فکر نمی کرد که نسبت به میهن و زبان مادری خود که همیشه برایش عزیز بوده، وفادار نبوده است”.
آری عشق به یک مــیهن وسیع تر آنچه فروید همه هـم مـیهنان جـــهان مـــتمدن را به آن دعوت کرده است، چنین است.
زیگوند فروید بعد از اکتشافات و انتشارات فراوانش در زمینه روانکاوی و انسان و همچنین بعد از جذب عده کثیری به عنوان تحسین کننده و مجذوب، و برانگیختن انتقادات و مقاومت های سخت و زیاد از سوی مخالفان، بالاخره در بیست و سه سپتامر ۱۹۳۹ دیده از جهان فروبست تا نه تنها در زمینه روانشناسی بلکه در علوم انسانی یکی از تاثیرگذارترین و ماندگارترین چهره های جهان باشد.
منبع: فلیسین شاله، فروید و فرویدیسم، ترجمه اسحق وکیلی